Bratysława okiem Eli

Prawda jest taka, że Bratislava Marathon był na pociesznie, ponieważ nie udało nam się zebrać ekipy na wyjazd do Rzymu (maraton był tydzień wcześniej).

Tak więc jedziemy: ja, Michał- Mors, Sergiusz i Zbyszek. Dla każdego z nas to pierwszy bieg poza granicami Polski. Bratysława wita nas pustymi ulicami, gdzie ich wszystkich wymiotło? Na drogach ruch jak w Orzeszu w niedziele o 12.00. Rejestracja przebiegła bezproblemowo, sprawdzali ubezpieczenia, na szczęście mieliśmy EKUZ. W sobotę nie odmówiliśmy sobie degustacji piwa na pasta-party, dodatkowo biesiadowaliśmy do północy w knajpce w pobliżu hostelu, żeby się nie przemęczać wracając na nocleg.

Porannie zrelaksowani, po analizie meteorologicznej (rano -3) i dylematach maratończyka – co mam ubrać?!, na sportowe stroje ponakładaliśmy gustowne, termiczne worko-kamizelki.

Muszę dodać, że wcześniej zaskoczył nas największy optymista naszego teamu -Zbyszek, który na dwie godziny przed maratonem „poszedł sobie pobiegać” w okolice zamku… W końcu uprawiamy turystykę biegową!

Przed startem fajna, międzynarodowa atmosfera, nad głowami fruwa kamerka, więc machamy, skaczemy; zawsze to jakaś rozgrzewka.

Ruszam! Chłopaki polecieli, a dla mnie plan jest taki: nie spinać się, nie trenowałam do maratonu, chorowałam trochę, w Żywcu ledwo się dowlokłam na tak wysokim tętnie, że mi się stale włączał alert, we wtorek jakieś mikro urazy w udach, więc aspiryna i witamina C, nie ma co przesadzać, ale maraton wypada skończyć biegnąc… A! Limit 5 godzin, więc spacer odpada.

Po 10 km cieszyłam się, że nic mnie nie boli. Połówka „poszła” całkiem sprawnie: tętno spokojne, nic powyżej 170. Jak miło się biegło przez stare miasto, kibiców niewielu, ale reakcje spontanicznie pozytywne. Trochę, co prawda, zrobiło mi się smutno, kiedy w okolicy mety, po 21 kilometrze, gromadka biegaczy opuściła mnie kończąc półmaraton. Przede mną nikogo, a za mną nie słyszę tupotu. Moja dalsza strategia maratonu: kolejne 10- do 30 km. i generalnie koniec, bo te ostatnie 12 km. to już tylko odliczanie do mety.

Realizując plan, widząc człapiących biegaczy, kalkulowałam czy kolejnego kilometra nie odpuścić i nie podreptać sobie, ale jednak duch walki się we mnie tlił. Biegłam do końca, na ostatnich 3 km. dostając skrzydeł na samą myśl, że to już koniec i wyprzedziłam kilka osób, ponaglając: „go, go”!

Wynik o prawie 25 min gorszy od życiowi, ale co tam, czuję się świetnie!

Na mecie, jakie miłe zaskoczenie: Rafał z Luxtorpedy i znajomi z Maratonu Przez Piekło do Nieba.

Ciekawostka – na koniec trzeba było jeszcze pokonać całkiem spore schody, bo organizatorzy pewno sobie pomyśleli, że będziemy mieli niedosyt i warto dodać kilka metrów do góry w celu oddania chipa.

Z mety triumfująco wracałam okryta złotą folią, robiąc obchód przez galerię handlową i potem stare miasto. Wbrew temu, co myślałam podczas maratonu („chyba jednak nie lubię biegania”), snuję już plany na Wiedeń w przyszłym roku i Szwajcarię. Pojawił się nawet temat maratonu w Dubaju, ale to chyba bajka.

Pozdrawiam, i zachęcam do czerpania przyjemności z biegu, a nie tylko łamania czasu!

Ela Huzior